وقتی از رابطه انسان و تاریخ بحث می شود لزوماً رابطه
ی ماسوای روابط علم و تاریخ یا علم و انسان و مواردی این چنین است. چون که رابطه
انسان و تاریخ از نوع رابطه ای موجد و ایجادی است بدین شکل که تاریخ ساخته شده
انسان از یک دیدگاه و سرگذشت اوست و از
دیدگاهی دیگر تاریخ شکل دهنده حیات انسان است بدین گونه که بدلیل عبرت دهی راه آتی
بشر را می نمایاند. لازم است تعریفی مشخص از هر دو داشت و آرا مکاتب مختلف مدنظر
قرار گیرد. با توجه به این که انسان موجودی خردمند و پویاست و به طبع وقوع تاریخی پویا در معنای حوادث و
پیشامدها یا تجربه های پیچیده رقم می خورد. پویایی و رشد در تاریخ تعریف درخوری
نیست اما پیچیده بودن وقایع و درک عبرت آموزی آن مؤثر می افتد. آنجاکه آغاز و پایان برای تاریخ جستجو می شود علت چیست
؟ چرا ادمی همیشه شروع ونتیجه را میخواهد و راستای اهدافش را در آن ها می جوید؟
کیستی و چیستی تاریخ را همیشه در اول و آخر آن می بیند ؟و سوالاتی از این دست نشان
از ترس ، ناآگاهی و کشف نامعلومات ادمی است . بشری که هوز در شناخت جوانب خلقتی خویش وا مانده و تفاسیر
گوناگون از خویش ارائه می دهد غفلت وار بدنبال مسیر عبور میگردد راهی برای رسیدن
که منتج به پوچی میگردد مگر زمانی که شناختی از خود گذشته خود و واکاوی آنچه انجام
داده نداشته باشد.اگرچه این حقیر از فلسفه آرا فیلسوفان و به دیدگاه تاریخی آنان
اشراف ندارم اما سعی کرده ام با اتکا بر مقالات درک موضوع کنم چون که کتاب شناسی این موضوع درخور اشراف هست
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
